«Το χάσμα π’ άνοιξε κάποτε ο σεισμός κι’ ευθύς εγιόμισ’ άνθη, ξανάκλεισε συνεπαίρνοντας στα σκοτάδια της λησμοσύνης πέντε ολόκληρους αιώνες ζωής μεστής από πολιτισμό. Σ’ εκατό χρόνια ίσως κανένας αλαφροΐσκιωτος νυχτερινός διαβάτης   ν’ ακούσει τα φεγγαρόλουστα Αυγουστιάτικα βράδια καμμιά λησμονημένη καντάδα, ν’ αναδεύει μέσ’ από τα παλιά χώματα και ν’ αντηχεί στ’ αυτιά του σαν Αγγέλων ωσσαννά»